31+1
Soms snap ik mezelf niet... (ja dit gaat een klaagblog worden, dus snap ik het als je niet verder wilt lezen!)
Gisteren heb ik moeten werken, dit heb ik nog net volgehouden. Ik had/heb zo'n last van mijn onderrug... Echt ik kon wel janken gisteren. Ik had gebeld of ik vervangen kon worden. Vervelend voor het bureau en voor het gezin waar ik werkte, maar het werd tijd dat ik aan ons kleintje en mezelf ging denken. Een paar dagen terug lag ik op bed en kon me geen houding geven. Links deed zeer aan mijn heupen, rechts ook, op mijn rug werd ik misselijk en kon ik niet meer draaien van de rugpijn... hoe ik in slaap gekomen ben, geen idee.
Vandaag zou ik dus met verlof gaan. (Eerder de ziektewet in...maar goed, niet meer werken!) Ik kon me gaan concentreren op mezelf en ons kleintje. Toen belde mijn baas op om te zeggen dat er bij mij om de hoek een vrouw bevallen was en dat daar nu een collega heen ging. Of ik morgen even de medische dingen kon gaan doen, meer hoefde er niet te gebeuren. Ik gaf nog aan dat ik dat liever niet deed, op de bank zitten doet al zeer... Nu wil de pech dat ik de enige ben hier uit de buurt en dat de rest van een stad of dorp uit de buurt moet komen. Voor 1 uurtje werken is dat ook wel weer overdreven... Na een beetje gepushed te zijn, heb ik dus toch maar ingestemd om daar te gaan werken. Toen we hadden opgehangen barstte ik in tranen uit. Waarom heb ik ja gezegd??? Ik snap mezelf soms echt niet, was zo blij dat ik niet meer hoefde te werken!
Ik had mijn man opgebeld, die zei weer heel makkelijk: had gewoon nee gezegd!!!
Ja dat had ik gedaan, maar uiteindelijk toch ja... het is maar voor een paar dagen,maar toch... had beter bij mijn nee kunnen blijven. Ik heb er nog aan gedacht om terug te bellen, maar dat kan ik gewoon niet.... WAAROMMMM!?!?!? i'm a people-pleaser...
reacties (0)